Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Sadaf
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Zelfvertrouwen
Vroeger sprak ik niet over mijn verdriet of over mijn problemen. Ik wilde het zelf oplossen. Maar ik had ook altijd wel een excuus. Het ging niet goed op school, of het lukte niet met m’n rijlessen. Ik probeerde het steeds te verdoezelen. Mijn moeder probeerde wel met mij te praten, maar als het ging over emoties, dan blokkeerde ik. Vanaf mijn 16de zette ik het contact met mensen van wie ik eigenlijk heel veel hield op een laag pitje en raakte ik steeds meer geïsoleerd.
De stap om in therapie te gaan was heel moeilijk, want ja, als je nooit om hulp vraagt en je moet ineens vanwege je gezondheid hulp zoeken, dan voelt dat heel onnatuurlijk. Dus heb ik daar zeker een jaar over zitten tobben. Zo van, moet ik nu naar de huisarts of gaat het vanzelf voorbij?
Mijn ouders zijn hele harde werkers. Toen ik vijf jaar was zijn we met het hele gezin van Kabul (Afghanistan) naar Ammerzoden in Nederland verhuist. Ze hebben alles achtergelaten en alles opzij gezet om hier voor ons een veilige en mooie toekomst te creëren. Daar ben ik heel trots op. Ik heb een hele fijne jeugd gehad. Ik zat op turnen en later ging ik dansen, wat nog steeds één van mijn grote passies is.
Maar op jonge leeftijd voelde ik me wel al somber af en toe. Dan verdween mijn eetlust en sliep ik slecht. En als ik een off day had, was ik altijd heel erg bang dat ik iemand teleur zou stellen. Daardoor gaf ik mijn grenzen niet goed aan. Naarmate ik ouder werd kwam ik in een hele heftige depressie terecht. Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en ben ik doorverwezen. Therapie heeft mij bewust gemaakt van mezelf, van mijn gedachten.
Ik leefde eigenlijk altijd een beetje op de automatische piloot en op het moment dat ik in therapie ging, legde zij mij heel concreet uit hoe belangrijk het is om je gedachten onder controle te houden en jezelf als het ware te betrappen op het moment dat je slecht voor jezelf zorgt; als je negatieve gedachten hebt, de deur niet meer uitgaat, alleen maar wil slapen. Daar ben ik me echt bewust van geworden.
Ik dacht altijd, het gaat wel weg, maar je moet daar wel iets voor doen. Het is niet zo dat het in één keer verdwijnt. Het is een proces waar je instapt.
Langzaam maar zeker heb ik geleerd om negatieve gedachten te doorbreken. Dingen doen waarvan je weet dat het goed voor je is: dus gezond eten, veel sporten – ik sport elke dag tegenwoordig – je contacten onderhouden, op tijd naar bed.. En praten, dat helpt ook heel erg. Alleen al dat ik kan zeggen ‘ik voel me vandaag niet helemaal lekker,’ is eigenlijk al genoeg voor mij. Op één of andere manier is het dan uit mijn systeem, omdat ik erover heb kunnen praten. Ik heb veel meer zelfvertrouwen. Ik weet nu voor een groot deel wie ik ben en wat ik wil.
Sadaf
Self confidence
When I was younger I didn’t talk about my sadness or problems. I wanted to solve it myself. But I also always had an excuse. Things weren’t good at school, or my driving lessons weren’t going well. I kept trying to hide it away. My mother did try to talk to me, but when it came to feelings, I would shut down. From when I was 16 I put the contact with people I actually loved a lot on a low pitch and slowly got more isolated.
The step to get therapy was really difficult, because yeah, if you never ask for help and suddenly do so for your own wellbeing, that just feels unnatural. So I fret this for a year, for sure. Like, do I have to go to the GP now or will it just pass on its own?
My parents are really hard workers. When I was five my whole family moved from Kabul, Afghanistan to Ammerzoden in the Netherlands. My parents left everything behind and gave everything to create a safe and good future for us here. I’m really proud of that. I had a really goo childhood. I did gymnastics and later I started dancing, which is still one of my biggest passions.
But when I was younger I would already get really sad from time to time. Then I wouldn’t want to eat and I’d sleep poorly. And if I had an off day, then I would be really scared to disappoint anyone. This caused me to not show any boundaries. As I got older I landed in a really deep depression. Finally I went to my GP and got referenced further. Therapy has made me more conscious of myself, and of my thoughts.
I just always kind of lived on autopilot and the moment I started therapy, she explained very clearly to me how important to keep your thoughts in control and be able to catch yourself on the moment you’re not caring well for yourself; when you have negative thoughts, won’t leave the house, or just want to sleep. I got more aware of that.
I always thought it would just disappear, but you do need to do something for that. It’s not like it’ll just stop from one moment to another. It’s a process you need to step into.
Slowly but surely I have learned to break through negative things. To do things that you know are good for you: eating healthily, working out often- I do it every day now- sustaining your social contacts, going to sleep on time. And talk, that helps too. Only being able to say “I really don’t feel well today,” is already enough for me. In one way or another it’s out of my system then, because I could talk about it. I have more self confidence now. I now know for a big part who I am and what I want.
Sadaf
