Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Sacha
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Medicatie
Toen ik twee jaar geleden voor de vierde keer in een diepe depressie raakte en mijn moeder vertelde dat ik euthanasie wilde aanvragen, vroeg mijn moeder mij te beloven dat ik eerst alles zou proberen voor we dat proces in zouden gaan. Ook medicatie dus.
Nu had ik het geluk dat mijn moeder zelf arts is en bevriend met een psychiater die gelijk kon onderzoeken welke antidepressiva ik het best kon slikken. Op haar aanraden ben ik daar toen mee begonnen. Door die medicatie wordt het makkelijker voor mij om mijn dag te beginnen. Ik doe mijn dingen, ga eten, zie vrienden. Wat allemaal dus ook helpt om me niet meer zo depressief te voelen. Het help me echt dat rauwe grillige randje eraf te halen, dat ik niet meer zo die zwaarte voel. Het is niet zo dat ik me nooit meer ongelukkig voel hoor, maar het is niet meer die hele pure zwarte donkere zwaarte die in mijn lichaam huiste.
In de zesde van de middelbare school raakte ik voor het eerst in een depressie, twee jaar na de zelfmoord van mijn vader. Na een vrijwillige opname, had hij al eerder een poging gedaan. Daarna belandde hij op de gesloten afdeling. Dat was heel heftig. Na enige tijd mocht hij een weekendje naar huis. De achterliggende gedachte was hem er aan te herinneren waarom je leeft. Je gezin dus. En ja, dat was heel fijn. We hebben nog geschaatst. We komen uit Friesland en er lag die winter overal ijs. Ik heb echt een hele fijne zorgeloze jeugd gehad. Maar aan het eind van het verlof was hij ineens weg, vermist. De hele week had ik nog hoop, maar die vrijdag werd ik wakker gemaakt door m’n moeder en m’n zus met het nieuws dat hij niet meer leefde. Dat was een hele grote schok. Ik wil er graag over praten, maar mijn oudere broer en tweelingzus niet. Zij gaan gewoon heel anders om met het verlies van mijn vader dan ik.
Toen ik zelf in een depressie raakte voelde ik me verdoofd of eigenlijk een toeschouwer van het leven en niet meer een deelnemer. In een donkere wolk dreef ik gewoon helemaal af. Alles was zo zwaar dat ik me echt afvroeg hoe moet ik dit nog mijn hele leven gaan dragen? Mag ik alsjeblieft mijn vader achterna?
Die zwaarte voel ik nu niet meer, maar het is voor mij nog steeds heel belangrijk om erover te praten. Dat helpt mij ook om me te realiseren dat ik niet raar of gek ben. Voor mij kunnen mensen echt een spiegel zijn. Ik wil graag samen uitvogelen hoe het leven te leven. En dat hoeft je niet alleen te doen.
Je hoeft je niet te schamen voor je donkere gedachtes. Lijden is gewoon menselijk. Je moet ophouden daartegen te vechten. Niet altijd nee zeggen. Hoe donker het leven soms ook kan zijn, het hoeft niet alleen maar negatief te zijn, het kan je ook heel veel moois brengen.
Sacha
Medication
When I landed in my fourth deep depression two years ago and told my mom I wanted to be euthanized, she asked me to promise that first I would try anything else. So, also medication.
I had the luck that my mom is a doctor and is friends with a psychiatrist who could immediately find out what antidepressants would be best for me to take. On her advice I started that then. Because of the medication, it’s easier for me to start the day. I do my things, go eat, see friends. This all also helps me to feel less depressed. It really makes it easier for that dark, negative edge I see around everything to disappear, to make me feel less heaviness. It’s not like I never feel unhappy anymore, but it’s nothing like the pure, thick, dark heaviness that I used to feel inside.
In my final year of high school I first got depressed, two years after the death of my father. After a voluntary hospitalisation, he had already tried to commit suicide. After that he landed in the closed [afdeling]. That was really intense. After a while he was allowed to go home for a weekend. The thought behind this was to remind him what he was living for. Your family. And yeah, that was really nice. We even went iceskating. We’re from Friesland and there was ice everywhere the entire winter. I really had a very carefree childhood. But at the end of his [verlof] he was suddenly gone, he was missing. The whole wek I was hopeful, until my mom and sister came to wake me to tell me my dad had passed. That was a massive shock. I very badly wanted to talk about it, but my brother and twin sister didn’t. They just deal with the loss of my father very differently.
When I landed in a depressive episode myself I felt [verdoofd] and just a bystander of life rather than a partaker. In a dark cloud I just floated away. Everything was so heavy that I really asked myself: how am I going to handle this life? Can’t I please just go with my dad?
That heaviness I don’t feel anymore, but it’s still really important to me to talk about it. That also helps me realise that I’m not weird or crazy. To me, other people can be a mirror. I would like to figure out how to live life together. And you don’t have to do that by yourself.
You don’t have to be ashamed of your dakr thoughts. Suffering is just human. You need to stop fighting it. Don’t always say no. No matter how dark life can be be sometimes, it doesn’t only have to be negative, it can also bring you a lot of good.
Sacha
