Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Nienke
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Motivatie
Soms heb ik motivatieproblemen, oké best wel vaak. Ik durf het alleen nooit toe te geven. Het is lang niet duidelijk geweest of ik wel kon gaan studeren, en dat ik het nu toch doe is best bijzonder. Het is moeilijk om toe te geven als ik geen motivatie heb. Ik weet dat ik het kan, maar ik ben bang dat ik mijzelf in de weg ga zitten. Dan zeg ik dat het gaat lukken, maar keer op keer bots ik met mijzelf. Mijn hoofd wil graag, maar het lukt niet. Ik word heel moe, ga in mijn hoofd zitten en raak in een dal. Ik ga op bed liggen om mij te verstoppen in series en op dat moment denk ik ‘nou, het gaat wel prima’, maar het gaat dan juist slecht. Mijn referentiekader is dan helemaal in de war.
Eigenlijk begin ik mijn depressie de laatste tijd pas serieus te nemen. Vroeger zette ik mijn depressie weg als een onderdeel van andere problemen. Op die manier kon ik net doen alsof het er niet was. Maar het is niet iets wat je er gratis bij krijgt als een Boekenweekgeschenk, het is een probleem dat je serieus moet nemen.
Mijn depressie is nooit echt het focuspunt van mijn behandeling geweest. Er was altijd iets anders waar meer aandacht aan geschonken werd. Ik schaamde me ervoor en nam het niet serieus, dus waarom zou ik het zelf aankaarten? ‘Gelukkig’ kan ik heel goed mooi weer spelen en probeer ik mij vast te houden aan mijn optimisme, in ieder geval naar buiten toe.
Toen ik voor een lange periode werd opgenomen, heb ik mezelf aangepraat dat het wel weer goed ging, maar ik drukte mijn depressie alleen maar verder weg. Want toen ik eenmaal weer thuis was lag ik 23 uur per dag in bed en kwam alles drie keer zo hard weer terug.
Voor mijn ouders is dit heel moeilijk geweest. Ik heb pas later van mijn moeder gehoord dat ze lang bang is geweest dat ik mezelf wat aan zou doen. Dit vond ik best wel heftig, omdat ik destijds dacht dat zolang ik niet laat zien hoe het echt gaat, iedereen denkt dat het oké gaat. Toen het heel slecht ging viel er niet fatsoenlijk met mij te praten, dus het was voor anderen heel moeilijk om te peilen wat er allemaal in mij omging.
Ik sta nu meer open voor signalen, maar ik ben nog druk bezig met uitvogelen wanneer het mis gaat. Dit is lastig, helemaal sinds ik geen therapie meer volg. Ik denk wel dat ik op de goede weg ben. Ik ben opener geworden waardoor ik met vrienden en familie sneller dingen bespreek. Ik heb een goede vriendin waar ik heel veel mee praat. Over haar en over mij. Als anderen tegen mij zeggen ‘het komt wel goed’, dan kan ik daar niet zoveel mee. Maar als zij dat tegen mij zegt, dan weet ik dat ze vertrouwen in mij heeft. Dit geeft vaak het extra beetje houvast, wat ik goed kan gebruiken.
Nienke
Motivation
Sometimes I have problems with motivation… okay, not sometimes. A lot. I just never want to admit it. For a long time it wasn’t clear if I could go studying or not, and that I’m doing it anyway now is quite special. It’s hard to admit when I don’t have motivation. I know I can do it, but I’m afraid that I’ll make it hard for myself. Then I’ll say it will succeed, but time and time again I clash with myself. My head wants to, but it won’t happen. I get really tired, get in my head and get stuck in a pit. I just lay down in bed to hide myself in tv-shows and in that moment I think ‘oh, it’s actually going okay’, but in the meantime it’s actually going poorly. My frame of reference gets totally confused.
Only recently I’ve started taking my depression seriously. In the past I just put it away as part of other problems. That way I could pretend like it wasn’t there. But it’s not something you get for free like a 2+1 sale, it’s a problem that you need to take seriously.
My depression has never been the point of focus of my treatment. There was always something else that got more attention. I was ashamed of it and didn’t take it seriously, so why would I address it? ‘Fortunately’, I’m really good at pretending all is well and try to cling to my optimism, at least to the outside.
When I got hospitalized for a longer period, I told myself that I was doing fine again, but only repressed my depression even more. Because when I was back home again I laid in bed 23 hours a day and felt everything come back thrice as hard.
For my parents this was really difficult. I only later got told by my mother that for a long time she was scared I would hurt myself. I found this quite heavy, because during that time I just thought if I didn’t show anyone how I’m really doing, they’ll think it’s all okay. When I was doing really bad it was difficult to have a proper conversation with me, so for others it was very hard to get a sense of how I was feeling.
Now I’m more open to signals, but still very busy with figuring out when it goes wrong. This is hard, especially because I don’t do therapy anymore. I do think I’m on the right path. I’ve become more open, so I tend to discuss things with friends and family more often. I have a really good friend who I talk to a lot. About her and about me. When others say to me ‘’it’ll be okay’’, I can’t do much with it. But when she says that to me, then I know she believes in me. This gives me some more hope, which I can definitely use.
Nienke
