Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Nicky
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Crisis
Ik heb nooit gedacht dat mij zoiets zou kunnen overkomen. Mijn vader verdween van de een op de andere dag in december 2013. Hij werkte voor de regering in Zuid-Sudan en ik voor een ontwikkelingsorganisatie in Nederland. Die dag was het begin van de burgeroorlog in Zuid-Sudan.
Lang hebben we gehoopt dat hij weer op zou duiken. Maar toen dat niet gebeurde, ben ik in de zomer van 2014 naar Juba gegaan om meer te weten te komen over zijn verdwijning. Daar stuitte ik op zoveel onbegrip, en onduidelijkheid, dat ik op een gegeven moment in een crisis belandde. Ik voelde me eenzaam.
Het was een soort film. Ik was er wel, maar ik leefde alsof ik in een autopiloot modus stond. Op een gegeven moment lukte het niet meer en begonnen de paniekaanvallen. De eerste paniekaanval kreeg ik in de auto. Ik kon niet meer. Gelukkig kon ik op mijn meest angstige moment toch relatief rustig blijven en veilig thuis komen.
In 2015 heb ik de beslissing genomen om terug te gaan naar Europa, naar Brussel. Daar ben ik met een psycholoog gaan praten. Eerst bij een witte psycholoog die helemaal geen kennis had van de Afrikaanse cultuur. Dat was heel moeilijk, want ik moest steeds uitleggen hoe bepaalde dingen werken in de Oost-Afrikaans cultuur. Na vier sessies zocht ik verder en vond ik een psycholoog die deze kennis wel had. Dat hielp enorm. Hij begreep mijn verhaal en verdriet.
Ik sta nu dichter bij mezelf. Als ik nu nerveus of bang ben, of een paniekaanval heb, weet ik waar dat gevoel vandaan komt en kan ik er beter mee omgaan. Naast de gesprekken met de psycholoog was het heel belangrijk voor mij om een veilige plek te hebben. Mijn moeder, broers en zussen wonen in London, maar ik heb ook nog een soort familie in Harderwijk, waar ik altijd naar toe kan gaan, waar ik altijd welkom ben, waar ik niets hoef. Dat geeft heel veel rust, want ik weet dat ik daar altijd terecht kan.
Gelukkig heb ik hele lieve mensen in mijn leven. Je hoeft niet bevriend te zijn met iedereen. Daar moet je bewuste keuzes in maken. Je vrienden moeten goed voor je kunnen zijn, jou accepteren en ondersteunen en je de ruimte geven om te zijn wie je echt bent.
Het gaat nu goed met mij. Soms is er nog heel veel pijn en voel ik me somber. Maar zo is het leven. Dit is niet het einde van mijn verhaal. Ik ga door, met de hulp van een psycholoog, mijn familie en mijn ochtend mantra: ‘Life is always where it needs to be and you just have to hang on until it gets to the place where you want it to be.’ Ik ben altijd een daddy’s girl geweest en nu hij er niet meer is, probeer ik zoveel mogelijk van hem in mijzelf te herkennen.
Nicky
Crisis
I never thought that something like this would happen to me. In December, 2013, from one day to the other, my dad disappeared. He worked for the government in South-Sudan and I worked for a development organisation in the Netherlands. That day was the start of the civil war in South-Sudan.
For a long time we hoped he would stick his head out somewhere again. But when that didn’t happen I went to Juba in the summer of 2014 to find out more about his disappearance. There I found so much confusion, and uncertainty, that I landed in a crisis. I felt lonely.
It was kind of like a movie. I was there, but I lived as if I was on autopilot. At a certain moment it went wrong, and the panic attacks started. The first one I got while in the car. I couldn’t go on. Fortunately in my most anxious moments I could stay relatively calm and get home safely.
In 2015 I took the decision to go back to Europe, to Brussels. There I started seeing a psychologist. First with a White psychologist, who had no knowledge of the African culture. That was really difficult, because I kept having to explain how some things work in East-African culture. After four sessions I searched and found someone who did have this knowledge. That helped a lot. He got my story and my sadness.
Now I feel closer to myself. When I get nervous now or have a panic attack, I know where that feeling comes from and how to deal with it. Besides the sessions with the psychologist it was really important for me to have a safe place. My mother, brothers and sisters live in Londen, but I also have a sort of family in Harderwijk, where I can always go, I’m always welcome and don’t have to do anything. This gives a lot of peace, because I always know where I can go.
Luckily I have really good people in my life. You don’t have to be friends with everyone. You need to make conscious choices about that. Your friends need to be good for you, accept you, support you and give you the space to be who you are.
I’m doing well now. Sometimes there’s still a lot of pain and I feel down. But such is life. This is not the end of my story. I keep going, with the help of my psych, my family and my morning mantra: ‘’Life is always where it needs to be and you just have to hang on until it gets to the place where you want it to be.’’ I’ve always been a daddy’s girl and now that he’s not around anymore, I try to see as much of him in myself as I can.
Nicky
