Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Joshua
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Dysthymie
Vanaf mijn 12de voelde ik me constant heel erg teneergeslagen. Dan werd ik wakker en mijn eerste gedachte was ‘Jezus, weer een dag.’ Wat ik heel erg merkte, was dat het niet weg ging. Ik bleef op die manier wakker worden en ik bleef me naar voelen. Ik weet nog heel goed dat ik altijd het idee had dat andere mensen iets wisten dat ik niet wist, waardoor zij blij konden zijn. Ik had het gevoel dat ik iets miste, dat er een soort geheim was dat ik niet kende. En dat heeft eigenlijk tot mijn 19de geduurd, tot m’n ouders gingen scheiden – een echte vechtscheiding – en toen ging het over in een volledige depressie.
Een psychiater kan natuurlijk niet achteraf een diagnose stellen. Maar ze vermoeden dat ik tot mijn 19de dysthym ben geweest – dan ben je nooit helemaal blij, maar zit je voortdurend tegen die grens van depressie aan. Het was voor mij heel fijn om te horen aan, hoe gek dat ook klinkt, want toen dacht ik ‘oké, ik ben dus niet gek.’ Dat ik zo wakker werd elke dag, dat lag ergens aan.
Ik was altijd heel perfectionistisch en dat kwam eigenlijk voort uit een gebrek aan zelfvertrouwen. Dus moest ik handvatten hebben om aan mezelf en anderen te tonen wat ik waard was. Daarom ging ik heel veel doen. Vijf dagen per week zat ik op de sportschool, ik had vier bijbaantjes en deed een fulltime opleiding.
En toen gingen mijn ouders uit elkaar en voelde ik me ook nog verantwoordelijk voor de zorg voor mijn broertjes. Dat werd te veel in m’n drukke rooster. Op een avond reed ik naar huis en van het ene op het andere moment viel het helemaal stil in m’n hoofd. Echt. En het was eigenlijk nooit stil.
In één keer vanuit het niets kwam de gedachte in me op dat ik dood moest, en dat bleef maar doorgaan en werd steeds harder en harder. Ik heb geprobeerd om rustig te worden, maar het gevoel ging niet weg. Dat heeft zeker 24 uur aangehouden. Daarna had ik regelmatig last van suïcidale gedachten.
Na twee jaar praten met een psycholoog merkte ik dat het niet echt veel beter werd. De volgende psycholoog verwees mij naar een psychiater, omdat hij vond dat ik aan de medicatie moest. Vanaf het moment dat ik medicatie had was het alsof ik het draadje weer te pakken had.
Ik ben nu 28 en heb echt nog wel periodes dat het heel erg heen en weer gaat, maar ik kan nu beter prioriteiten stellen, zorgen dat ik in een goed ritme zit, dat ik niet te vermoeid raak. Want als ik oververmoeid ben, kan ik niet meer rationaliseren en dan ga ik onderuit.
Mijn vrienden weten ervan, hoe ik in elkaar zit, en bagataliseren het niet. Zij weten dat wanneer ik eens een keer iets afzeg, dat ik dat niet zo maar doe. Dat is voor mij heel belangrijk.
Joshua
Dysthymia
From when I was 12 I constantly felt really downcast. I would wake up and my first thought would be: ‘Jesus, another day’. What I really noticed is that it wouldn’t go away. I kept waking up like that and kept feeling bad. I remember really well, that I felt as if other people knew something I didn’t that made them able to feel happy. I felt like I was missing something, that there was some sort of secret I didn’t know. And that actually lasted until I was 19, until my parents got divorced- a real nasty divorce- and then it turned into a full on depression.
A psychiatrist, of course, can’t diagnose in hindsight. But they assume that until I was 19, I was dysthymic- then you’re never really happy, but you’re constantly nearing depression. It was really nice to hear, weird as that may sound, because then I thought ‘oh, so I’m not actually crazy’. That I woke up like that every day was caused by something.
I was always a perfectionist and that stemmed from a lack of self confidence. So I needed the tools to show myself and others what I was worth. And so I started doing a lot. The gym five days a week, four side jobs and a full time degree.
And then my parents divorced and I also felt responsible for the care of my brothers. That was too much for my busy schedule. One night I was driving home and from one moment to the next, it was quiet in my head. And it was never really quiet.
All at once, from nowhere, came the thought that I needed to die, and that stayed and became louder and louder. I tried to calm down, but the feeling didn’t go away. That lasted for 24 hours at least. After that I regularly had suicidal thoughts.
After two years of talking with a therapist I noticed that it didn’t get much better. The next therapist appointed me to a psychiatrist, because he found that I needed medication. From the moment that I had medication it was like I finally had a grip again.
I’m 28 now and still have periods where it really goes back and forth, but I can prioritise, make sure I have a good rhythm, and that I don’t get too tired. Because when I get too tired, I can’t rationalise and then I slip and fall.
My friends know about it, how I work, and don’t belittle it. They know that if I cancel something, I don’t do it for no reason. That’s really important to me.
Joshua
