Bekijk en beluister HIER het bewegende portret van Joëlle
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Ademhalen
Mijn eerste depressieve periode ervaarde ik al op de lagere school, omdat ik bang was voor de juf. Dat uitte zich in buikpijn en andere fysieke klachten en ik durfde daardoor niet meer naar school.
Ik ben opgegroeid in een Christelijk gezin. De kerk en het geloof waren erg belangrijk. Daarnaast draaide veel om mijn autistische broertje. Hoe ouder hij werd, hoe heviger dat werd. Mijn oudere zus was al uit huis, maar ik maakte de verandering van mijn broertje mee met zijn woede uitbarstingen. Ik vluchtte daarom vaak uit huis.
Op de middelbare school had ik een vriendinnetje dat behoorlijk destructief was. Van huis uit had ik geleerd om best wel zorgzaam te zijn en daar wist zij goed op in te spelen. Zij vertelde mij alles, ook alle details over hoe ze zichzelf pijn deed. Twee jaar lang heeft ze me verplicht om het niemand te vertellen, waardoor ik een grote druk voelde en me ook somber ging voelen.
Zij begon steeds meer te bepalen hoe ik mij moest voelen en hoe ik daar mee om moest gaan. We praatten veel en zij vertelde me dat als je je echt depressief voelt, ik mezelf ook pijn zou moeten doen. Inmiddels had zij zo’n grote invloed op mij, dat ik mezelf ook echt pijn ging doen, door mezelf te bekrassen. Totdat dit werd ontdekt.
Dat was eerst vreselijk, omdat niemand me begreep en iedereen boos op me was. Vooral die vriendin. Zij zou er een eind aan gaan maken en hoefde me nooit meer te zien. Ik ben toen doorverwezen naar een therapeutisch centrum en kreeg de diagnose Dysthyme stoornis – dan ben je minder heftig depressief, maar heb je wel langere sombere periodes.
Daarna heb ik anderhalf jaar lang cognitieve gedragstherapie gehad waarin ik leerde om de dingen wat minder zwart/wit te zien en beter voor mezelf te zorgen. Ik vond het heel fijn om 1 a 2 keer per week met iemand te praten en de opdrachten die ik mee kreeg hielpen me goed. Maar toen dat stopte, viel ik ook snel weer terug in mijn oude gedrag. Te veel piekeren, doemdenken en te veel focussen op anderen.
Later kreeg ik ook paniekaanvallen, totdat ik bijna flauwviel. Daar werd ik dan bang voor en zo werd dat steeds erger. In mijn examenjaar bereikte dat zijn hoogtepunt zodat ik bijna mijn school niet kon afmaken. Vanuit school kreeg ik een persoonlijke coach die mij door deze periode heeft heen geholpen. Met daarnaast begeleiding van een psychiater die mij 3 maanden voor mijn examen anti-depressiva voorschreef, wat ook hielp tegen mijn angsten.
Nu gaat het goed. Ik woon nu al een tijd op mezelf. Ik ben mijn medicijnen aan het afbouwen. Dat was best even pittig, maar dat gaat nu al veel beter. Belangrijk voor mij is dat ik minder kritisch of streng ben op mezelf en aan yoga doe. Daardoor heb ik beter leren ademhalen en ben ik liever voor mezelf.
Joelle
Breathing
I experienced my first depressive episode when I was still in elementary school, because I was scared of my teacher. That presented itself in stomach aches and other physical problems and this made me afraid to go to school.
I was raised in a Christian family. The church and religion were very important. Besides, my brother has autism, so there was a lot of focus on him. The older he got, the more this increased. My older sister had already moved out, but I experienced the changes my brother went through and his bursts of anger. That’s why I fled home.
In middle school I had a friend who was quite destructive. I had always learnt to be caring and she knew how to play in on that. She told me everything, including details about her hurting herself. For two years she made me swear not to tell everyone, which made me feel high pressure and sadness.
She started deciding more and more how I should feel and how I should deal with that. We talked a lot and she told me that if I was really depressed, I would hurt myself. She had gotten such a big influence on me, that I started doing it by scratching myself. Until this was discovered.
First this was horrible, because no one understood me and everyone was angry at me. Especially that friend. She was going to end it and didn’t want to see me ever again. Then I got sent to a therapeutic centre and got the diagnosis of dysthymic disorder- that means you’re not as heavily depressed, but you get long periods of intense sadness.
After that I did 1.5 years of cognitive behavioural therapy where I learnt to not see things in black and white and take better care of myself. I liked talking to someone 1 to 2 times a week and the exercises I got helped me well. But when that stopped, I fell back into old patterns quickly. Thinking too much, catastrophic thinking and focusing on others too often.
Later I also started getting panic attacks, which would almost make me faint. That scared me and this made it worse. In my final year I noticed that this reached a peak, which almost led me to not finishing school. My school gave me a personal coach who helped me through this period. Moreover, I also had counseling with a psychiatrist who prescribed me antidepressants 3 months prior to my final exams, which also helped with my anxiety.
Now, I’m doing well. I’ve had my own place for a while. I’m decreasing my medicine. That was hard for a bit, but it’s a lot better already. It’s important to me that I’m less strict or critical to myself and practice yoga. That’s taught me to breathe better and treat myself kinder.
Joelle
