Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Jesse
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Acceptatie
Depressie is voor mij dat je je leven niet kan leiden, zoals je zou willen. Dat voelde ik voor het eerst toen ik acht was. Ik wilde niet naar school en als ik ‘s middags thuis kwam trok ik onmiddellijk mijn pyjama aan en ging op de bank zitten. Ik voelde een soort leegte waarvan ik niet wist hoe ik hem moest vullen.
Ik kom uit een heel liefdevol gezin en woonde in een klein dorpje. Op school werd ik best wel veel gepest. Mijn ouders en ik hadden daar wel met leraren gesprekken over en ik deed ook een sociale vaardigheidstraining, maar dat hielp allemaal niet. Dan ga je naar de middelbare school en denk je, nieuwe start, nieuwe plek, nieuwe mensen, dus vol goede moed. Maar al heel snel merkte ik dat het niet werkte.
Toen volgde een eerste opname. De eerste weken voelde het als vakantie, maar daarna wilde ik heel graag naar huis. Vanaf dat moment was het kliniek in, kliniek uit, heel veel therapie, heel veel medicatie, waarvan ik dacht ‘het werkt allemaal niet’. Dan woonde ik weer thuis, maar was het binnen een paar maanden nog erger en begon ik zelfmoordneigingen te krijgen.
Op mijn 15de ontplofte ik echt en heb ik m’n pa een paar keer een knal verkocht. Daar schrok ik heel erg van. Dat was wel het dieptepunt. Ik was ook wel een opstandig punkertje en terecht, dat moest ik ook blijven. Ik was boos op alles en iedereen. Ik vond alles stom en vooral mezelf.
Op mijn 17de kreeg ik vrijstelling van de leerplicht en dat gaf enorme rust. Ik begon stappen te maken. Ik ging heel veel vrijwilligers werk doen, gewoon in de cliëntenraad van de instelling. Ik ben geen hulpverlener of zo, maar ik probeer me hard te maken om de stem van de cliënten zo goed mogelijk te laten horen. Dat vind ik leuk en belangrijk.
Ik maakte ook veel muziek en speelde basgitaar in een bandje. Samen met hun op het podium staan gaf me een enorme bak zelfvertrouwen en daar schortte het nogal aan. Gewoon iets samen doen met je leeftijdgenoten. Dat soort dingen maken het verschil.
Depressie is ongrijpbaar voor de meeste mensen. Men weet vaak niet hoe te reageren, welke houding aan te nemen tegenover iemand die daar aan lijdt. Acceptatie is voor mij heel belangrijk. Ik hoop dat het in de toekomst net zo makkelijk is om te zeggen, ‘ik moet vanmiddag naar de psycholoog,’ als ‘ik moet naar de dokter.’
Verder maak ik geen plannen. Dat was vroeger ook een enorm ding – dat ik niet wist wat ik met mijn toekomst moest en daardoor in het heden verlamd raakte. Ik heb een tijd gehad dat ik dacht, ‘eerst vandaag maar eens doorkomen.’ Ik kan nu iets verder kijken. Maar een jaar, of vijf jaar? Ik hoop dat ik heel gelukkig wordt.
Jesse
Acceptance
Depression to me is that you can’t lead your life the way you want to. I felt that for the first time when I was eight. I didn’t want to go to school and when I got home in the afternoon, I would immediately put on my pyjamas and sit on the couch. I felt a kind of emptiness I didn’t know how to fill.
I come from a very loving family and lived in a small village. At school I got bullied quite a lot. My parents and I had conversations with my teacher about this and I took a social skills training, but that didn’t help. Then you go off to middle school and think of a new start, new place, new people, so you’re full of good hope. But quite soon I noticed that didn’t work.
That’s when I was first hospitalized. The first weeks felt like a holiday, but soon after I wanted to go home quite badly. From that moment on it was in and out of clinics, a lot of therapy, a lot of medications, of which I thought ‘’it all doesn’t work’’. Then I lived at home again, but it became worse within a few months and I started having suicidal thoughts.
When I was 15 I truly exploded and punched my dad a couple of times. That really scared me. That was the deep point. I kind of was a rebellious little punker and in all fairness, I had to stay that way. I was angry at everyone and everything. I disliked everything and especially myself.
At 17 I got an exemption from compulsory education and that gave me a lot of peace. I started making big leaps. I started doing a lot of volunteer work, like in the advisory board of the institution. I wasn’t an aid worker or something, but I tried making myself hard to speak out for the other clients as well as I could. I enjoy that and find it important.
I also made a lot of music and played bass in a band. Standing on stage with them gave me an enormous heap of self-confidence and that helped a lot. Just doing something with peers. That kind of thing makes a difference.
Depression is intangible for most people. They usually don’t know how to respond, which role to take on when dealing with someone who suffers from it. Acceptance is really important to me. I hope that in the future it will be as easy to say ‘’I have to go to therapy today’’ as ‘’I have to go to the doctor’’.
For the rest I don’t make plans. That used to be a big thing, that I didn’t know what I should do with my future and then felt frozen in the present. I went through a time where I would think ‘’first I have to get through today’’. Now I can look a little further. But a year, or five years? I just hope I will become really happy.
Jesse
