Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Irene
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Steun
Op mijn 15de ben ik uit huis gegaan en kwam ik bij jeugdzorg terecht. Via mijn oom en tante ging ik naar de crisisopvang en van daaruit weer naar andere plekken – GGZ opname plekken en jeugdzorginstellingen – en nu woon ik op plek 22. Na een paar maanden begin ik hier eindelijk een beetje gewend te raken. Ik had eerst zoiets van, waarom zou ik alle tassen en verhuisdozen uitpakken, als ik misschien zo weer weg ben.
Thuis was er niet heel veel ruimte om over mijn emoties te spreken, dus kropte ik alles op. Ik werd op school gepest, maar vertelde daar vrij weinig over. Ik wilde alles gewoon goed doen en anderen niet tot last zijn.
De somberheidsklachten zijn eigenlijk al op mijn 11de begonnen; niet uit bed kunnen komen, nergens zin in hebben, niet meer met vrienden willen afspreken en heel veel huilen. Er was al snel niet heel veel van me over.
Op een gegeven moment, op mijn 13de, heb ik op school een docent in vertrouwen genomen en verteld dat het niet goed met me ging, dat ik gedachten had over de dood en dat ik mezelf pijn deed. Zo ben ik uiteindelijk bij de huisarts terechtgekomen. Ik weet nog heel goed dat ik daar voor het eerst zat en dat ik eigenlijk alleen maar kon huilen en geen woord kon uitbrengen, omdat ik niet wist wat ik precies voelde en of ik daar wel over mocht praten.
In die periode gingen mijn ouders ook nog scheiden en ben ik met mijn moeder mee verhuisd. Zij wilde een nieuwe start. En toen ben ik op mijn 15de verkracht. Ik heb dat een half jaar voor mezelf gehouden, maar op een gegeven moment ben ik er toch mee naar de hulpverlening gegaan. Ik bleek ook zwanger en heb een miskraam gehad. Er ontwikkelden zich bij mij allemaal psychische problemen: depressie, PTSS, een eetstoornis, persoonlijkheidsproblematiek..
Ik voelde heel veel stress, was heel onzeker, kon me niet focussen op school, en voelde mezelf heel erg vies. Mijn ouders wisten niet hoe ze hier op moesten reageren. Ja, het is ook zo onwerkelijk. Je houdt het gewoon niet voor mogelijk dat je eigen kind zoiets overkomt. Die eerste reactie begrijp ik wel, maar later zou iets meer steun wel heel fijn zijn geweest. Want er over praten en het niet voor jezelf houden helpt echt. Door me meer uit te gaan spreken ben ik me daadwerkelijk beter gaan voelen.
Als ik me depressief voel, trek ik me vaak terug. Maar ik weet nu dat ik altijd iemand om me heen heb om mee te praten, dat mijn vriendinnen ook echt achter mij staan. Dat we leuke dingen kunnen doen, maar dat we ook serieuze dingen met elkaar kunnen bespreken en dat geeft een heel vertrouwd gevoel. Ik beschouw mijn vriendinnen nu echt als mijn familie.
Irene
Support
When I was 15 I left home and landed in child support. Through my aunt and uncle I came to crisis care and got sent to other places from there- GGZ intake places and child support institutions- and now I live in place 22. After a few months I’m finally getting used to living here. First I thought, why would I unpack any of my baggage, if I might be leaving again soon?
At home there wasn’t a lot of space to speak about my emotions, so I kept everything inside. I got bullied at school, but didn’t talk about it a lot. I just wanted to do everything right and not be a burden to anyone.
The depressive symptoms started when I was 11: not being able to get out of bed, not feeling like anything, not wanting to see friends and crying a lot. Very quickly there was very little left of me.
At a certain moment, when I was 13, I confided in a teacher and told them I wasn’t doing well, that I was having thoughts about death and was hurting myself. That’s how I landed by the GP. I can remember well how I was sitting there for the first time and could only cry and not speak, because I didn’t know what I was feeling and if I was allowed to talk about it.
In that period my parents also got divorced and I moved with my mom. She wanted a new start. Then when I was 15, I was raped. I kept that to myself for half a year, but decided to find aid for it. I turned out to be pregnant and even had a miscarriage. A lot of psychological problems developed within me: depression, PTSD, an eating disorder, personality disorders.
I felt a lot of stress, was really insecure, couldn’t focus at school, and felt really dirty. My parents didn’t know how to respond to this. Yeah, it really is all so unreal. You just don’t think it’s possible something like this would happen to your child. That first reaction I understand, but later on more support would have been good. Because talking about it and not keeping it within really does help. By speaking out more I truly started feeling better.
When I feel depressed, I usually pull back. But I now know that I always have someone around me to talk to, that my friends really are behind me. That we can do fun things, but we can also talk about serious matters and that gives a strong feeling of security. I now consider my friends family.
Irene
