Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Hannah
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Hoop
Er speelde veel in ons gezin. Het was een complexe thuissituatie. Ik ben de vierde in een gezin met zes kinderen en de enige die op normaal onderwijs zat. Daardoor voelde ik me altijd al een buitenbeentje. Als ik mijn dagboeken teruglees, schreef ik op mijn tiende al dat ik dood wilde.
Ik werd op school gepest en thuis was het ook moeilijk. Ik was de hele dag verdrietig, maar dan alleen van binnen, want ik liet dat aan niemand merken. Ik kon gewoon niet bedenken dat het ooit anders zou worden en raakte heel erg in mezelf gekeerd. Alles was zwart in m’n hoofd.
Het ergste was dat ik als kind niet gezien werd. Maar er speelde ook andere dingen, zoals het misbruik. Uiteindelijk heeft dit er toe geleid dat er een melding is gedaan. Op mijn 14e jaar heeft de kinderbescherming mij uit huis geplaatst.
In de jaren die volgde heb ik in meerdere pleeggezinnen en instellingen gezeten. Ondanks de fijne momenten heb ik in sommige woonsituaties opnieuw traumatische ervaringen opgedaan. In mijn huidige behandelingen probeer ik deze dingen een plek te geven. Aan God en mijn geloof heb ik altijd veel steun gehad. Zo rond mijn 24ste kwam ik op een plek waar ik me steeds meer thuis ben gaan voelen. Verschillende gezinnen waar ik de laatste jaren veel over de vloer kom, zijn er altijd voor mij en vragen mij wat ik voel. Waar ik zonder me te schamen alles kan vertellen. Deze stabiliteit geeft me veel rust.
Mensen proberen je vaak uit de put te halen en je op te vrolijken, maar ik heb veel meer behoefte aan iemand die echt de moeite neemt om af te dalen in mijn put en het mee te ervaren. Dat is voor die mensen oncomfortabel, want dan kom je veel pijn en verdriet tegen, maar ik geloof dat de weg om daar samen doorheen te gaan veel meer helend is dan er overheen te stappen. Mijn ervaring is dat je er uiteindelijk veel verder mee komt.
Als ik depressief was dacht ik ‘dit blijft voor altijd, dit gaat nooit meer over.’ Maar in therapie legde iemand mij een keer uit dat emoties zijn als golven op de zee, ze komen en ze gaan. Je kunt nooit 24 uur per dag huilen. Het stopt altijd een keer. En dat is met alles zo. Als ik me nu heel rot voel, dan weet ik, straks wordt het weer beter.
Als het nu erg donker is, kan ik zien dat het weer lichter zal worden. Vroeger zag ik dat niet. Ik probeer nu hoop te houden, perspectief te zien, en ook minder hard over mezelf te oordelen. Ook als ik mijn leeftijdgenoten een mooie baan zie hebben, een koopwoning of een gezin dan voel ik mij soms nog falen. Maar niet iedereen maakt het zelfde mee, dus ik probeer zo goed mogelijk te dealen met wat ík op mijn bordje heb.
Hannah
Hope
A lot went on in our family. I had a complex situation at home. I am the fourth child in a family of six and the only one who went to regular education. That always made me feel like an outsider. When I read my diaries from when I was 10, I could read that then I already wanted to die.
I got bullied at school and at home it was also difficult. I felt sad the whole day, but only on the inside, because I never showed this to anyone. I just couldn’t imagine it ever changing and started keeping to myself a lot. Everything was dark in my head.
The worst thing was that I wasn’t considered a child. But there were other things at play, like abuse. Finally this led to a report being made, and when I was 14 child protection took me out of my home.
In the following years I lived in multiple foster homes and institutions. Despite the good moments that I had, I gained new traumatic experiences in several living situations. In my current treatment I try to give those things a place. I have always found a lot of support in God and my religion. Around 24 I found a place where I felt more and more at home. Different families I have lived with in the past years are always there for me and ask me how I feel. Here I can say anything without being ashamed. That stability gives me a lot of peace.
People tend to try to take you out of the deep and make you feel better, but I have a much stronger need for someone who takes the effort to get into the pit and deal with it together. That is uncomfortable for those people, because then you see a lot of pain and sadness, but I believe that the way to get through that is much more healing than to ignore it. My experience is that you’ll end up getting much further.
When I was depressed I would think ‘’this is forever, this will never pass’’. But in therapy someone explained to me that emotions are like waves on a sea, they come and they go. You can never cry a whole day. It always stops at some point. And this is the case with everything. When I feel really down, it’ll get better soon.
When everything feels really dark now, I can see that it will be light again. In the past, I didn’t see this. Now I try to stay hopeful, see perspective, and judge myself less. Even when I see my peers have a good job, a house or a family then I still feel like I’m failing sometimes. But not everyone goes through the same things, so I try my best to just deal with what’s on my own plate.
Hannah
