Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Elia
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Praten
Vanaf mijn 11e begon ik me alleen te voelen. Dat nam zulke sterke vormen aan dat ik mezelf begon te snijden. Door de fysieke pijn gingen mijn gedachten minder op hol.
Vlak na mijn geboorte is mijn vader weg gegaan. Toen bleek dat mijn moeder niet lang daarna zwanger was van mijn broertje, is hij even terug gekomen, maar ook al weer snel vertrokken. Mijn moeder had al het idee dat er iets niet klopte, dat er iets met mijn vader aan de hand was. Later bleek hij schizofreen te zijn. Hij heeft eigenlijk altijd op straat geleefd en altijd medische hulp geweigerd, omdat hij niet het idee had dat hij ziek was.
Soms kwam hij onverwachts op bezoek. Maar mijn moeder wilde niet dat hij alleen met mij en mijn broertje was. Ze vertrouwde hem niet. Toen de politie kwam zei hij tegen mij dat hij morgen terug zou komen, en als jullie er dan niet zijn, dan houden jullie niet van mij. Mijn moeder heeft ons de volgende dag ondergebracht bij mijn oma. Mijn vader is daarna 5 jaar spoorloos verdwenen. Ik heb me daar heel erg schuldig over gevoeld en werd depressief. Ik had hem willen laten weten dat ik van hem hou.
De ervaring met mijn vader heeft zich ontwikkeld tot een patroon waarin ik mensen zo erg de ruimte geef om zich geliefd te voelen dat ik mezelf wegcijfer. Ik merk dat ik daar nu af en toe nog mee worstel.
Mijn puberteit kwam al snel. Ik was boos, dwars en wilde alles op mijn eigen manier doen. Eigenlijk was het allemaal een schreeuw om aandacht. Mijn moeder had dat al snel door en stuurde me naar een psycholoog. Die bleek weinig doortastend. Ik wist haar om de tuin te leiden waardoor ze het idee had dat het wel prima met me ging.
Rond mijn 14e vond ik mijn troost in eten. Ik heb altijd gedanst en ik mocht naar de vooropleiding van het conservatorium. Maar daar vonden ze me te dik. In die tijd kreeg ik ook mijn eerste vriendje. Een autoritaire en agressieve jongen bleek later. Dat alles ontwikkelde zich bij mij eerst tot anorexia en later boulimia. Mijn eetstoornis werd mijn enige vriend.
Toen vond ik een vriendinnetje waarbij mijn helingsproces is begonnen, maar ik was er pas echt vanaf toen ik 21 was. Mijn vriendinnetje stelde mij voor de keuze: óf je eetstoornis, of ik. Dat heeft me geholpen. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.
Veel praten helpt. Het opzoeken en vinden van gelijkgestemden was een goed begin. Mijn vriendinnetje had last van angststoornissen en had mij net zo hard nodig als ik haar. Later heb ik ook anderen leren kennen waarin ik mezelf herkende. We begrijpen elkaar, kunnen zonder te oordelen goed naar elkaar luisteren en weten elkaar te stimuleren en te bewegen tot mooie dingen.
Elia
Talking
From when I was 11 I started feeling lonely. That became so strong that I started cutting. The physical pain allowed for my thoughts to become calmer.
Shortly after my birth, my dad left. Quite briefly after, it came out that my mother was pregnant with my brother, which made my dad come back for a very short time before disappearing again. My mother always felt like something was off, something was going on with my dad. Later it turned out he was schizophrenic. He has always lived on the streets and turned down medical help, because he didn’t feel like he was sick.
Sometimes he would randomly visit. But my mother didn’t want him to be alone with me and my brother. She didn’t trust him. When the police came, he told me he would be back tomorrow and if we weren’t there, we didn’t love him. My mom brought us to my grandmother the next day. My dad then disappeared for five years, without a trace. I felt really guilty about that and became depressed. I wish I could have let him know I love him.
This experience with my dad has developed itself into a pattern where I let other people have so much space to feel loved, that I disregard myself. I notice that I still struggle with this every now and then.
My puberty hit quite fast. I was angry, difficult, and wanted to do everything my own way. Realistically, it was all a cry for attention. My mom noticed this quite quickly and made me go to a psychologist. She turned out to be insufficient. I knew how to lead her on to make her think I was doing alright.
Around 14 I found comfort eating. I have always been a dancer and got through to the preparatory course for the conservatorium. There they thought I was too fat. During that time I also got my first boyfriend. Afterwards he turned out to be authoritative and aggressive. All of this developed anorexia and later on boulimia. My eating disorder became my only friend.
Then I found a girlfriend with whom my healing process started, but I only really got there when I was 21. My girlfriend gave me the choice: either your eating disorder, or me. That helped me, I’m really grateful for it.
A lot of talking helps. The searching and finding like-minded people was a good start. My girlfriend struggled with anxiety and needed me as much as I needed her. Later on I also got to know others whose problems I recognised. We understand each other, can listen to each other without judgement and know when to stimulate and move each other to good things.
Elia
