Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Caro
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Angst
Na mijn bachelor heb ik een half jaar vrijwilligerswerk gedaan in Portugal. Olijven geplukt en gesurft. Heerlijk weer, leuke mensen. Terug in Nederland ging het mis. Mijn relatie ging uit, m’n ouders gingen scheiden en ik woonde met een meisje in huis dat last had van psychoses. Zij brak in in mijn kamer en verschoof dan al mijn meubels. Ik voelde me onveilig. Alles stond een soort van op z’n kop.
En toen werd ik ontslagen bij de pizzeria, waardoor ik het gevoel had dat ik heel erg gefaald had. Ik dacht als ik niet eens bij een pizzeria kan werken, dan kan ik waarschijnlijk echt helemaal niks. Dat was voor mij het bewijs van, zie je wel, ik kan het niet, ik kan dit leven niet aan.
Mijn concentratie was helemaal weg. Zo erg dat ik gewoon geen letters meer kon lezen. Ik kon geen boeken meer lezen en op een gegeven moment zat ik zo vast in m’n hoofd dat ik ook haast mijn lichaam niet meer kon bewegen als ik ‘s ochtends wakker werd. Dat was wel het moment dat ik mijn moeder ben gaan bellen.
Mijn moeder is therapeut. Zij gaf me allemaal boeken en opdrachten. Zo van dan gaat het vanzelf weer over. Maar ik voelde een soort druk en dacht ‘oh nog meer werk.’
Ik heb me aangemeld bij de GGZ en heb zelf een paarden therapeut gevonden. Dat heeft uiteindelijk heel goed geholpen. Ik heb daar gewoon heel veel tools gekregen om me meer mezelf te voelen en meer gegrond te zijn. De aarde onder mijn voeten te voelen, te weten ik ben gedragen.
Het heeft even geduurd voordat ik er over ging praten met mijn vrienden. Die depressie zag ik letterlijk als een zwarte wolk om mij heen. Ik was bang dat als ik te dicht bij mijn vrienden in de buurt kwam, zij ook door die zwarte wolk zouden worden opgeslokt. Dus bleef ik weg bij iedereen. Daardoor voelde ik me wel heel alleen.
Soms zie ik nu nog wel een soort van zwart randje, maar niet meer die hele wolk. Als ik nu in een depressie zit is dat als een soort film – en wanneer de film start, weet ik ook dat hij weer eindigt. Dan gaat het leven weer door. Daarom schrik ik me niet meer zo wezenloos als in het begin. Eerst raakte ik verstrikt in die film. Dat was dan mijn nieuwe werkelijkheid.
Eerst dacht ik altijd, ik mag geen angst hebben. Ook nu weer, nu ik ga beginnen met een master opleiding. Dat vind ik best spannend. Ik mag dat dan niet eng vinden van mezelf, want ik moet dat gewoon kunnen, zonder angst. Maar nu zeg ik tegen mezelf dat ik die angst mag hebben. Die angst gaat gewoon mee. Dat maakt het al heel wat makkelijker.
Het geeft heel veel ruimte en lucht als het er mag zijn, als je niet hoeft te doen alsof het wel goed met je gaat.
Caro
Fear
After my bachelor’s I did half a year of volunteer work in Portugal. Picking olives and surfing. Amazing weather, great people. Back in the Netherlands is where it went wrong. My relationship ended, my parents got divorced and I was living with a girl who struggled with psychosis. She would break into my room and move all the furniture. I felt unsafe. Everything was kind of twisted.
And then I got fired from my job at the pizzeria, which made me feel like I really failed. I thought: if I can’t even work at a pizzeria, I probably can’t do anything. For me that was the proof of, see, I can’t do it, I can’t handle this life.
My concentration was fully gone. It was so bad that I couldn’t even read letters. I couldn’t read books and, at some point, I was so stuck in my head that I could barely move my body when I woke up in the morning. That was the moment I called my mom.
My mom is a therapist. She gave me all sorts of books and exercises, like this way it will all just pass. But I just felt pressure and thought: ‘oh, even more work’.
I signed up for the GGZ and found a horse therapist by myself. That ended up helping really well. That just gave me the tools to feel more like myself and be more grounded. To feel the earth under my feet, to know I’m being carried.
It took a while before I started talking about it to my friends. The depression literally felt like a big dark cloud hanging around me. I was scared that, if I came too close to my friends, they would be swallowed by this dark cloud. So I stayed away from everyone. That made me feel really lonely.
Sometimes I still see a black border, but not that whole cloud. When I feel depressed now, I feel like it’s a kind of movie- so when that film starts, I know that it will also end. Then life will move on. So now, I don’t get scared senseless like I used to in the beginning. First I would get lost in that film. That would become my new reality.
First I always thought: I’m not allowed to be scared. Again now, I’m gonna start with a new master’s. I find that quite nerve wracking. Then I don’t allow myself to be scared, because I should just be able to do it, without fear. But now I tell myself that I’m allowed to feel that fear. The fear will just go with me. That makes it a lot easier.
It gives you so much room and air if it’s allowed to be there, if you don’t have to pretend you’re okay.
Caro
