Bekijk en beluister HIER het bewegende portret van Aafke
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – -SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Paniek
De dieptepunten komen bij mij eigenlijk altijd heel snel. Vaak begint het met iets fysieks. Dus bijvoorbeeld dat ik een kop koffie te veel heb gedronken of dat ik verkouden ben. Dan voel ik me opeens gevangen in een lichaam dat niet goed werkt, en ik wil daar uit. Daar begint het eigenlijk vrijwel altijd mee.
Meestal kan ik daar nog wel overheen komen. Maar op het moment dat daar ook nog iets mentaals bijkomt.. bijvoorbeeld dat ik die dag een moeilijk gesprek heb gehad met iemand, het kan iets heel kleins zijn, als die twee dingen combineren en bij elkaar komen, dan kan dat bij mij binnen vijf minuten tot een soort van paniekaanval leiden, waarbij ik eigenlijk de hele zin van het leven in één keer weg relativeer.
Dus dan staan die twee dingen opeens voor iets wat er voor altijd is. Dan denk ik: oh, ik heb nu buikpijn en dat is een teken dat mijn lichaam kan falen. Het zal ook falen, want ik word alleen maar ouder, dus ik ga alleen maar nog veel meer pijn krijgen. Het gaat allemaal verschrikkelijk zijn. Ik kan hier helemaal niet mee omgaan en zie je wel, nu ben ik ook nog in paniek. Want ik kan niks aan, ik kan mentaal ook niks aan, want ja, wat is er nou eigenlijk aan de hand? Waarom ben ik zo in paniek en door over die paniek te blijven denken, denken, denken, denken, kom je daar helemaal niet meer uit en daardoor raak ik heel snel ook in een fysieke staat van paniek.
Ik ga zweten, trillen, ik val flauw, of ga heel snel ademhalen. Alles versterkt elkaar dan op zo’n manier dat ik daar niet meer uitkom, dat ik denk dit gaat nooit meer over, want het is altijd zo geweest en zal dus ook altijd zo zijn. Ik kan hier niet mee leven, ik hou dit niet vol, ik wil dood. En dat kan echt binnen vijf minuten van helemaal vrolijk naar nu wil ik dood.
De enige uitweg die er dan nog is, is de dood, of medicatie, hele sterke medicatie.
Ik ben echt van heel jongs af aan al depressief geweest. Ik heb een hele fijne jeugd gehad, maar ik ben wel al zolang als ik me kan herinneren bij tijd en wijle depressief en als kind uitte zich dat in periodes van echte, ongerichte angst, angst die ik niet kon verwoorden, niet kon uitleggen. Vooral wanneer ik alleen was, als ik in bed lag, of op de wc zat. Ik denk dat ik al een jaar of 15, 16 was dat ik er voor het eerst echt woorden aan heb gegeven.
Op mijn 18de kreeg ik voor het eerst een diagnose. Gevoelsmatig veranderde er niets. Voor zolang als ik me bewust ben, en ik ben nu 33, is die depressie er geweest. En verder heb ik eigenlijk altijd wel heel redelijk gefunctioneerd. Dus ik heb wel gewoon in één keer m’n school afgemaakt, gestudeerd, twee studies gedaan, twee masters gehaald en een carrière opgebouwd.
Die diagnose betekende wel dat ik kon beginnen met medicatie en daardoor werd mijn depressie hanteerbaar. Ik zal daar nooit meer vanaf komen, maar dat vind ik eigenlijk heel geruststellend. Er zijn wel bijwerkingen, maar die koester ik bijna, omdat het voor mij een soort tekenen zijn dat het goed met me gaat.
Aafke
Panic
The low points nearly always come really quickly. Most of the time it starts with something physical. For example, having drank too many cups of coffee or having a cold. Then I suddenly feel caught in a body that doesn’t work well, and I want to get out. That’s what it starts with, most of the time.
Usually, I can overcome that. But in the moment that something mental joins too… for example that I had a hard conversation with someone that day, it can be something really small. When the physical and mental combine and come together that can lead to a panic attack within five minutes, in which I kind of relativize the meaning of life into non-existence in one go.
So then those two things suddenly stand for something that is always there. Then I think: oh, now I have a stomach ache and that means that my body can stop functioning. It will stop functioning, because I’ll only get older, so then I can only get more and more pain. It’s all going to be awful. I can’t deal with this and see, now I’m also panicking. Because I can’t handle anything, I can’t deal with anything mentally because, what really is the big deal? Why am I so panicked? And by thinking about the panic, over and over and over, you can’t get out of it and due to this, I very quickly come into a physical state of panic.
I sweat and shake, I faint, or I start breathing really fast. Everything reinforces the other things in such a way that I can’t come out of it, that I think it will never pass, because it’s always been this way so it will always be this way. I can’t live with this, I can’t keep it up, I want to die. And so I can go from completely happy to wanting to die in five minutes.
The only way out I see then is death or medication, really strong medication.
I’ve been depressed since I was really young. I had a good youth, but since I can remember I have been depressed at times, and as a child that showed itself into periods of real and unappointed fear, fear I couldn’t name or explain. Especially when I was alone, or in bed, or sitting on the toilet. I think I was around 15 or 16, when I could finally give the feelings a name.
When I was 18, I received my first diagnosis. I felt as if nothing changed. For as long as I know, and I am now 33 years old, the depression has been there. Further I have always functioned quite well. So in one go I finished school, got two degrees, two masters and built a career.
The diagnosis meant that I could start medication, which made my depression manageable. I will never get rid of it, but that does give me some comfort. There are side-effects, but it’s almost like I cherish them, because for me those are signs that I’m doing well.
Aafke
