Bekijk en beluister HIER het bewegende portret van Rosanne
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Hulp
In het begin vond ik het heel raar dat iemand zoals ik, die uit een hartstikke goed gezin komt, naar een goede school is gegaan, gewoon vrienden heeft, met een psycholoog zou moeten praten. Ik vond het bovendien heel eng om naar de huisarts te gaan en te zeggen dat ik me mentaal niet lekker voelde. Maar toen ik bijna dagelijks paniekaanvallen had, wou ik ik echt wel heel graag hulp.
Mijn depressiviteit heeft zich opgebouwd over een lange periode van mijn 16de tot mijn 18de. Ik was altijd heel perfectionistisch en heel streng voor mezelf. Maar na mijn eindexamen wist ik bij God niet wat ik wilde doen. Mijn opa was net overleden, ik was verdrietig en ik koos voor een tussenjaar. Er brak een lange periode aan dat ik me ongelukkig voelde. Ik vond mezelf niets waard. Alles wat ik deed in mijn leven vond ik niet goed genoeg. Ik was nooit slim genoeg, mooi genoeg, niet leuk genoeg om een relatie te hebben en ik snapte ook niet waarom mensen met mij bevriend wilden zijn.
Mijn zus, die ook mijn beste vriendin is, ging het huis uit toen ik ongeveer 16 was en in die tijd was mijn moeder niet de beste versie van zichzelf, wat resulteerde in veel ruzie tussen mijn ouders. Ik weet nog dat ik dacht ‘wat ontzettend stom dat jullie al deze lelijke emoties laten zien’. Ik zag het als een enorme zwakte. Ik vond dat je als persoon gewoon altijd heel sterk moest zijn en dus hield ik alles binnen.
Ik kreeg paniekaanvallen. Ik was zo emotioneel dat als ik ergens heen moest, ik in paniek raakte. Ik had heel veel huilbuien, of ik lag op de grond naar het plafond te staren. Het voelde echt alsof er een gat in mijn hart zat. Ik voelde een soort doelloosheid, alsof je leven een rijdende trein is en dat je alleen maar foto’s van verschillende momenten voorbij ziet razen, steeds sneller de ene gedachte na de andere, zonder dat ik me ergens op kon focussen. Voor mijn omgeving was het heel moeilijk om contact met mij te krijgen tijdens zo’n aanval. Ik ging dan heel snel ademhalen, rondjes lopen en was onbereikbaar.
Toen er steeds vaker mensen naar huis moesten komen om mij op te vangen, wilde ik heel graag professionele hulp.
Ik schreef veel in mijn dagboek, ook gedichten en dat hielp een beetje. En ik ben er ook heel eerlijk over geweest tegen vrienden en familie. Maar heb daarnaast met de psycholoog gepraat en dat heeft heel veel geholpen, want jezelf kunnen uiten is één ding, maar je vrienden en je ouders en je zus weten niet hoe ze bij jou een bepaald gedachten-patroon kunnen doorbreken. Ik denk dat professionele hulp daarbij ook wel echt heel belangrijk is.
Ik heb het niet altijd fijn gevonden, maar aan de andere kant had mijn psycholoog me wel gelijk heel goed door. Ik begon er ook veel sneller uit te klimmen dan ik had verwacht. Ik denk wel dat hulp zoeken en het probleem aanpakken het beste cadeau is dat je jezelf kan geven.
Rosanne
Help
Initially, I found it really strange that someone like me, who comes from a good family, went to a nice school, and has friends would have to go to therapy. I found it especially scary to go to the GP and say I wasn’t doing well mentally. But when I started getting panic attacks almost daily, I really wanted help.
My depression developed in a long period from when I was 16 until I was 18. I was always a big perfectionist and very strict for myself. But after my finals I, by God, didn’t know what to do. My grandpa had just passed away, I was sad and chose for a gap year. A long period started where I felt unhappy. I thought I wasn’t worth anything. Everything I did in life I didn’t find good enough. I was never smart enough, pretty enough, not likeable enough to have a relationship and I also didn’t get why people wanted to be my friend.
My sister, who’s my best friend, moved out when I was around 16 and in that time my mom wasn’t at her best, which resulted in a lot of fighting between my parents. I remember thinking “it sucks that you guys are showing all these ugly emotions”. I saw it as a huge weakness. I thought that people just had to be strong at all times, so I kept everything to myself.
I got panick attacks. I was so emotional that if I needed to go somewhere, I panicked. I cird a lot, or would lie on the floor to stare at the ceiling. It felt like there was an actual hole in my heart. I felt like I had no goal, like you’re in a train and you only see pictures of moments flash by, quicker and quicker the thoughts come, one after the other, without being able to focus on any of it. For those surrounding me it was really hard to reach me during an attack like that. I would start breathing really fast, walk in circles and was unreachable.
When people needed to come to our house more often to comfort me, I really wanted professional support.
I wrote a lot in my diary, poems as well, that helped a bit. And I was very honest towards my friends and family. But besides this, speaking to a therapist helped a lot, because talking about yourself is one thing, but your friends or parents or sister don’t know how to deal with certain thought patterns. That’s why I think professional help is also really important.
I didn’t always like it, but at the same time my therapist could quickly see through me. I started getting out of it quicker than I thought. I think that getting help and dealing with the problem is the best gift you can give yourself.
Rosanne
