Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Robin
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Therapie
Op mijn negentiende ben ik uit de kast gekomen. Ik heb niet het idee dat ik daarvoor daadwerkelijk overkwam als hetero, maar homo zijn voelde toch altijd als iets wat ik bij mezelf moest houden, niet iets om in het openbaar te delen.
Een jaar eerder was ik uit huis gegaan. Van het Twentse platteland naar Leiden. Ik wilde corpsbal worden, dat leek me een goed idee. Maar ik vond helemaal geen aansluiting en dus was ik er na drie maanden ook weer weg. Voor mijn gevoel had ik het verpest, mijn kans op volwassenheid, zelfstandigheid. Ik merkte dat ik heel makkelijk in een soort van zelf-isolatie terecht kwam. Ik bleef dagenlang in bed liggen en had geen zin om de interactie met de wereld aan te gaan.
Na een korte carrière als callcenter medewerker ging mijn leven door toen ik werd aangenomen voor de studie die ik heel graag wilde doen: Fashion Design. Ik stortte me er volledig op, maar het was heel competitief en erg streng, want de wereld heeft nou eenmaal niet zoveel modeontwerpers nodig. Het was heel zwaar en ik ontwikkelde een soort sociale angststoornis – bang voor mijn medestudenten, bang voor mijn docenten. Al mijn energie ging toen naar het doen alsof alles oké was. Ik was een Oscar waardige theatervoorstelling aan het geven van iemand die gelukkig is. Tot het kaartenhuis volledig instortte.
Op een gegeven moment merkte ik dat ik elke ochtend op weg naar het busstation dacht: ‘ja, ik kan mezelf nu ook van dit viaduct afgooien. Dan hoeft het allemaal niet meer.’
Ik heb mijn ouders opgebeld en ik heb gezegd, ‘mam, pap, ik moet stoppen met deze studie en ik kom nu naar Twente. Ik wil echt heel graag dat jullie mij ophalen, want het voelt echt heel slecht allemaal.’ Op het station van Hengelo ben ik bij mijn ouders in de auto gestapt. Mijn zus zat op de achterbank om mij op te vangen. Ik kreeg een knuffel en toen voelde het pas alsof ik een weer beetje kon ademen.
Na dat dieptepunt heb ik professionele hulp gezocht. De huisarts heeft mij doorverwezen naar een psycholoog en daar ben ik in therapie gegaan. Het bleek dat dit voor mij een goede keuze was, op het juiste moment en met de juiste psycholoog. Mijn levenskwaliteit ging gelijk weer heel snel omhoog.
Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik überhaupt over mijn emoties leerde praten, om open te zijn, ook naar mijn vrienden en mijn ouders. Dat was voor mij heel bevrijdend. Dat is nu vier jaar geleden. Soms heb ik een tijdje geen psycholoog, dan weer wel. Hoe langer ik leef met mijn mentale gezondheidsproblemen, hoe meer ik het zie als iets wat ik in de gaten moet houden in plaats van iets wat ik helemaal op moet lossen. Sinds ik hulp gezocht heb, weet ik dat ik de controle over mijn leven terug heb. Dat is een gevoel dat ik iedereen gun.
Robin
Therapy
I came out when I was 19. I don’t think that before I really presented as heterosexual, but being gay always felt like something I had to keep to myself and not put out into the public.
A year before I had moved from Twente farmland to Leiden. I wanted to become a frat guy, that seemed like a good idea. But I didn’t feel like I belonged and so I left again after three months. I felt like I had ruined it, my chance to adulthood and independence. I noticed that I very easily slipped into a sort of self-isolation. I stayed in bed for days on end and didn’t feel like facing the world.
After a brief career as a call center employee my life finally started again when I got into Fashion Design, which I dreamt of. I put everything into it, but it was very competitive and strict, because the world simply doesn’t need that many fashion designers. It was really tough and I developed something like social anxiety- I was scared of my fellow students and the teachers. All my energy went to pretending I was okay. I was giving an Oscar worthy performance of someone who was happy. Until it all fell apart.
At one point I noticed that every morning, on the way to the bus station, I thought: “I might as well throw myself off this bridge. Then I don’t have to do anything anymore.”
I called my parents and said, “mom, dad, I have to quit this school and I’m coming to Twente now. I really want you to come pick me up, because it all feels really bad right now.” At the station in Hengelo I got in my parents’ car. My sister was in the backseat to welcome me. I got a hug and finally felt like I could breathe a little.
After that low point I looked for professional help. The GP referenced me to a psychologist and I started therapy. It turned out to be the right choice, at the right time and with the right person. My quality of life actually went up quite fast.
That was the first time I even learnt how to talk about my emotions, to be open, also to my friends and my parents. That was really freeing. All of this was four years ago. From time to time I’ll stop therapy and start it again. The longer I live with problems around my mental health, the more I see it as something I need to pay mindful of rather than something I need to solve immediately. Since I got help, I know that I have control on my life again. And I really wish that for everyone.
Robin
