Bekijk en beluister HIER het bewegende portret van Maud
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
lotgenoten
Toen ik 13 was zijn mijn ouders gescheiden, voornamelijk vanwege het alcoholprobleem van mijn vader. Met mijn 2 zussen woonde ik de ene helft van de week bij mijn moeder en de andere helft bij mijn vader. Voordat ze uit elkaar gingen had ik het eigenlijk nooit zo gemerkt, maar na de scheiding kwam ik er pas achter hoe heftig zijn alcoholisme was en ging hij ook heel erg achteruit.
Van mijn 13e tot mijn 23ste heb ik geprobeerd mijn vader te helpen met zijn alcoholprobleem, maar heb daar tegelijkertijd ook erg onder geleden. Ik was een puber en zat in een nieuwe klas en ging het daar absoluut niet over hebben natuurlijk – ik schaamde me daar ook heel erg voor. Thuis werd er ook niet over gesproken en dat maakte dat ik langzaam op slot ging. Dat was heel eenzaam. Ik voelde me waardeloos, machteloos, eenzaam, een soort falen ook.
Op een gegeven moment zei ik tegen mijn moeder ‘van mij hoeft het niet meer, ik geef het op.’ Toen zijn we naar een kinderpsychiater gegaan. Eerst ging het even beter, maar na verloop van tijd ging ik weer achteruit.
In het begin was ik nog verdrietig, maar hoe verder de depressie vorderde, hoe minder ik voelde – een soort mat, droog en neutraal gevoel. Het was voor mij duidelijk dat er iets moest veranderen. Tegen mijn psycholoog heb ik gezegd dat ik een diagnostisch onderzoek wilde en een behandeling die bij mij paste. Een dagbehandeling werkte niet voor mij en toen heb ik een vrijwillige opname gehad. Dat was mijn laatste strohalm. Ik dacht als dit niet lukt is het klaar.
Daar heb ik geleerd om weer te delen, mijn emoties te uiten en dat heeft me enorm geholpen. Ik zat daar in een groepsbehandeling met lotgenoten en dacht, wow, ik ben niet de enige op de wereld die zich zo voelt en dat stelde me wel een beetje gerust.
Het werd voor mij ook steeds duidelijker dat het voor mij de issue was dat ik alles opkropte, niet kon delen. Op het moment dat ik dat wel deed, ging er echt iets in mij open. Mijn lichamelijke klachten werden beter en het was alsof ik ineens lucht kreeg.
Die opname duurde uiteindelijk negen maanden en daarna voelde ik me herboren. Als ik nu ‘s ochtends op sta heb ik nergens last van. Het is echt een godswonder dat je gewoon zin in de dag hebt. Daar ben ik nog steeds heel blij mee.
Vorig jaar is mijn vader aan zijn alcoholverslaving overleden. Ik heb me toen aangesloten bij een rouwgroep voor studenten, want ik wist, dit moet ik delen, hier moet ik over praten. Wat me vorige keer geholpen heeft waren gelijkgestemden, dus die zocht ik weer op. Ook met mijn zussen en mijn moeder praat ik er nu veel meer over. Mijn zussen zijn hierin echt mijn lotgenoten. Zo brengt de dood je iets waar je afscheid van moet nemen, maar het brengt ook verbinding.
Maud
Fellow sufferers
When I was 13 my parents got divorced, mostly due to my father’s drinking problem. With my two sisters I lived with my mom for half a week and with my dad the other half. Before they split I didn’t notice it well, but after the divorce I discovered just how bad his drinking was and he got a lot worse as well.
From 13 to 23 I tried to help my father with his problem, but at the same time suffered a lot because of this. I was going through puberty and just got in a new class and absolutely wasn’t going to talk about it, of course- I was embarrassed. At home we didn’t talk about it either and that caused me to slowly shut down. That was really lonely. I felt worthless, powerless, alone, and like I was failing.
At a given moment I told my mother ‘’I don’t need to do this, I give up.’’ That’s when we visited a child psychiatrist. First it got a bit better, but after a while it went down again.
In the beginning I was just sad, but the worse the depression got, the less I felt- just some kind of shallow, dry and neutral feeling. It was clear to me that something needed to change. To my psychologist I said that I wanted a diagnostic examination and treatment that fit me. A day treatment didn’t work for me and then I had a voluntary examination. That was my last straw. I thought if this doesn’t succeed, it’s over.
There I learnt how to share again, express my emotions and that really helped me. I was in group therapy with fellow sufferers and thought wow, I’m not the only one in the world who feels like this and that made me feel better.
It became clearer and clearer to me that for me the issue was that I kept everything to myself, and couldn’t share. The moment that I did do that, a door really opened for me. My physical symptoms got less and it was like I could finally breathe.
That intake ended up lasting nine months and after, I felt reborn. Now when I get up in the mornings I don’t feel the struggle I used to. It’s a holy miracle that I feel excited for the day. I’m still really happy with that.
Last year my father died from his alcohol addiction. I joined a mourning group for students because I knew that I needed to share and talk about this. What helped me last year was like-minded people, so I looked for them again. I also talk way more about it with my sisters and my mother now. My sisters really are my fellows in this. And so death can bring you a goodbye, but also a connection.
Maud
