Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Lianne
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Eten
Kinderen hebben ruimte nodig om te zijn en zich te kunnen ontwikkelen. Die ruimte had ik niet. Door de moeilijke jeugd van mijn beide ouders, de woedeaanvallen van mijn vader, mijn vaak zieke moeder, die daar een gevolg van waren en mijn broer met ADHD, kwam ik als kind terecht in een onzichtbare verzorgende rol.
Door mijn perfectionisme liep ik rond mijn 16de vast. Mijn lichaam veranderde, ik ging op stap, ging drinken en werd gezien door mannen. Tegelijkertijd moest ik tienen halen, thuis alles netjes houden, mijn vader rustig houden en mijn moeder verzorgen. Dat werd me allemaal teveel.
Ik ging controle zoeken in eten, ook omdat ik geloofde dat ik niet goed genoeg was, niet mooi genoeg was. Terwijl die eetstoornis groeide, werd ik ook heel depressief. Ik geloofde echt dat het leven niet voor mij was, dat alles te moeilijk en te zwaar was en dat ik het niet verdiende om te leven.
Een eetprobleem is heel erg intens, het slokt jou en je gezin op. Ook mijn vriendinnen begrepen het niet en lieten me in de steek. Niet omdat ze dat wilden, maar meer omdat ze het gewoon niet begrepen. Hun leven ging door en het mijne stond stil.
Na een heftige ruzie thuis heb ik mezelf opgesloten in de badkamer en dacht ik, ik maak een einde aan mijn leven. Maar toen ik in de badkamerspiegel keek zag ik de angst in mijn ogen en eigenlijk ook iemand die ik niet was. Ik weet nog dat ik zei, Lian, dit ben jij niet, je bent zoveel meer, je wilt zoveel meer en er is ook meer, maar je ziet het nog niet. Probeer het wel te zien.
Dat was de eerste keer, in maanden, misschien wel jaren, dat ik echt gehuild heb. Ik kon daarvoor ook niet huilen, ik was compleet vlak. En toen kwam de ontlading. Toen heb ik vol overgave gehuild en dacht, nu is het klaar, ik moet hier weer uit komen.
Daar begon mijn reis op het pad van herstel, uit die depressieve gedachtes. Het is niet dat je dan opeens wakker wordt en denkt, oh ik voel me beter. Het is meer een reis die je doormaakt en stapje voor stapje ga je je beter voelen. Stapje voor stapje kom je uit die negatieve wereld. Zonder eindbestemming. Ik voelde me gewoon steeds beter worden, steeds vrijer.
Mijn focus ligt nu niet meer op wat andere mensen van mij verwachten, maar op wat ik wil. En op toekomstgericht denken van, oké, hoe ziet mijn wereld eruit als ik zo vijf of tien jaar doorga? En dat ook visualiseren. Hoe zie je het voor je? En wat wil jij? Op een gegeven moment kwam ik er achter. Dat was heel confronterend, dat ik degene ben die verantwoordelijk is voor mijn geluk en voor mijn toekomst.
Je hebt liefde, erkenning en geborgenheid nodig van je omgeving, maar uiteindelijk ook van jezelf. Dat is wat ik anderen nu meegeef als coach.
Lianne
Food
Children need space to be and develop themselves. I didn’t have that. Because of the difficult childhoods of both my parents, my father’s outbursts, my often sick mother, which were both consequences of their pasts and my brother with ADHD, as a child I ended up in an invisible and caretaking position.
Because of my perfectionism I got stuck at 16. My body was changing, I started going out and drinking and was visible to men. At the same time I needed to get perfect grades, keep the house tidy, calm my father down and take care of my mother. That all became too much for me.
I started looking for control in food, also because I believed I wasn’t good enough, not pretty enough. While that eating disorder grew, I also got really depressed. I really was convinced that life just wasn’t for me, that everything was too difficult and too hard and I didn’t deserve to live.
An eating disorder is really intense, it swallows you and your family in. Because my friends didn’t understand me and left me behind. Not because they wanted to, but more because they just didn’t get it. Their life kept going and mine was paused.
After a big fight at home I locked myself in the bathroom and thought: I’m going to end it. But when I looked in the mirror I saw the fear in my eyes and someone that I didn’t know. I still remember telling myself: Lian, this isn’t you, you’re so much more, you want so much more and there is so much more, you just don’t see it. Just try to see it.
That was the first time in months, maybe years, where I really cried. I couldn’t cry before, I was completely empty. Then the release came. I cried with my entire being and thought, now it’s done, I need to get out of this.
There my journey started on the way of healing from the depressive thoughts. It’s not like you wake up and suddenly think, oh, I feel better. It’s more a journey you experience and step by step you start to feel better. Step by step you get out of that negative world. Without an end goal. I felt myself getting better, more free.
My focus doesn’t lie on what others expect of me anymore, but on what I want. And thinking of the future like okay, how will my world look if I keep going like this for five or ten years? And visualising it. How do you see it? What do you want? At some point I realised it. That was really confronting, that I’m responsible for my happiness and my future.
You need love, recognition and safety from your surroundings, but in the end also from yourself. That’s what I teach others now in coaching.
Lianne
