Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Laura
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
huid
Soms gaat het heel goed, soms gaat het heel slecht, maar het gaat niet meer zo slecht als het was.
Iedereen voelt zich wel eens slecht en dan vraag ik me af ‘is dit nou normaal, of is dit weer mijn depressie?’
Als je na een depressie weer in een normale emotionele toestand komt, horen daar natuurlijk ook slechte gevoelens bij. En dat is weleens lastig. Met mijn studie weet ik soms niet of ik geen zin heb of me gewoon heel slecht voel. Ik wil daar dan geen misbruik van maken, maar weet dan niet of ik juist even door moet, of dat ik juist rust moet nemen. Ik ben ook bang dat het terugkomt, want als je er eenmaal inzit is het heel moeilijk om er weer uit te komen.
Toen ik 21 was deed ik een suïcidepoging. Dat was na een lange periode van depressiviteit en een eetstoornis. Op school had ik altijd heel veel bijbaantjes en op een gegeven moment had ik me aangesloten bij een modellenbureau. Daar hadden ze gezegd dat er 3 centimeter van mijn heupen af moest en toen ging ik heel hard sporten, maar uiteindelijk lukte het niet. Ik ontwikkelde een eetstoornis en raakte ook heel depressief. Ik ben toen negen maanden opgenomen geweest, maar ben daar heel slecht geholpen. Ik ontwikkelde dwanggedachten dat ik mezelf neer moest steken, maar dat durfde ik dan niet en zo begon ik mezelf te beschadigen.
Op een gegeven moment had ik mijn arm zo ver weggebrand dat ik een huidtransplantatie nodig had. Omdat er bij brandwonden veel gevaar voor infectie is, kwam ik in isolatie terecht, in een soort vacuüm kamer. Daar werd ik heel goed begeleid. Mijn therapeut uit een nieuwe kliniek waar ik inmiddels zat kwam gewoon naar het ziekenhuis.
Ik studeerde al fotografie in Groningen en bleef in behandeling. Nu gebeurt het veel minder, maar soms is er zoveel spanning, dat het nog een keer moet. Dan vind ik van mezelf dat ik irritant was, te veel aanwezig was, te hard gelachen, dat soort dingen. Het heeft vaak te maken met contact met andere mensen, dat de spanning bij mij opbouwt. En dan ontploft het.
Ik doe er andere mensen geen pijn mee, zeg maar. Ik doe het zelf. Ik weet dat het niet prettig is, dat het niet handig is, maar als het eens in de zoveel tijd moet, ja, ik ben allang blij dat ik kan functioneren zoals ik doe, dus dan maar zo.
Eigenlijk ben ik nu wel tevreden met hoe het gaat. Sinds kort heb ik een vriend en dat werkt ook heel goed. Dat lichamelijke contact waarbij je je een soort van getroost voelt. Ik heb het goed voor elkaar, vind ik, met mijn atelier, mijn huisie, m’n huisdiertjes, m’n vriend, met wat ik heb opgebouwd.
Laura
Skin
Sometimes it’s going really well, sometimes it’s going very poorly, but it’s never as bad as it used to be.
Everyone feels bad sometimes, and then I ask myself: “is this normal, or is this depression again?”
When you return to a normal emotional state after a depressive episode, negative feelings are part of that. And that can be tough. With studying sometimes I don’t know if I don’t feel like it or just feel really rough. I don’t want to abuse that, but then I’m not sure if I just have to keep going, or need to take a break. I’m also scared that it will come back, because once you’re in it, it’s hard to get out.
When I was 21 I did an attempt at suicide. That was after a long period of depression and an eating disorder. In school I always had a lot of side jobs and at a certain moment I joined a modeling agency. There I was told I had to reduce my hip width by 3 centimeters and started working out a lot, but that didn’t work. I developed an eating disorder and got really depressed. I was hospitalized for 9 months, but the care wasn’t good at all. I developed intrusive thoughts that I should stab myself, but I was always too scared and that’s how I started hurting myself.
At a certain point I had burnt my arm so hadly that I needed a skin transplantation. Because burns have a high risk of infection, I was put in isolation in a kind of vacuum room. There I got good counseling. My therapist from a new clinic where I had come in the meantime just came to the hospital.
I was already studying photography in Groningen and still did treatment. Now it happens a lot less, but sometimes there’s so much tension, it has to happen again. Then Ithink that I was too annoying, too present, laughed too hard, that sort of thing. It often has to do with coming in contact with other people, that the pressure gets too much. And then it explodes.
I don’t hurt other people with it, you can say. I do it myself. I know it’s not nice, not useful, but if I need to do it every once in a while, I’m already happy that I can function in the way I do, so it is what it is.
I’m actually quite happy with how it’s going.
I since recently have a boyfriend and this works really well. That physical contact where you feel kind of comforted. I have it good, I think, with my studio, my house, my pets, my boyfriend, with what I’ve built up.
Laura
