OPEN-ILHAM

by

Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Ilham

#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW

Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind

Taboe

Helaas is het nog zo dat er ook in gekleurde gemeenschappen bepaalde taboes rusten op mentale gezondheid, waardoor het moeilijk is om er openlijk over te praten. Ik kom zelf uit een islamitische familie en heb gemerkt dat het lastig is om hier gesprekken over te voeren. ‘Je moet gewoon even bidden,’ of ‘dit is een test van Allah,’ wordt er veelal gezegd.

Bij ons thuis was het een drukke boel met vijf kinderen en twee ouders die nooit op één lijn lagen, waardoor er geregeld onenigheid was. Ik creëerde daarom mijn eigen wereldje waarin ik me veilig voelde. Het moest vooral heel netjes zijn en met mijn boeken en kleurplaten vermaakte ik me urenlang. Als iemand dan binnendrong, kon ik heel erg ontploffen. Er werd daarentegen niet gekeken naar de oorzaak en de boodschap die deze reacties omvatten.

In mijn pubertijd leidde deze botsingen tot een opeenstapeling van onvrede. Ik wilde zo graag dat iemand mij gewoon zag. Dat mijn familie begreep hoe ik me écht voelde en dat het niet meteen werd gebagatelliseerd of weggestopt. Opmerkingen als ‘ach, je bent maar een puber, wat weet jij er nou van? Hoe kun jij dat echt voelen?’ maakte het voor mij steeds moeilijker om eerlijk te zijn over mijn gevoelens en worstelingen.

Ik ben iemand die graag de kat uit de boom kijkt. Dit coping mechanisme ontwikkelde ik al als jong kind. Vooral niet alles laten zien aan de buitenwereld en al helemaal niet als het gaat om je privéleven. Op het moment dat het niet langer houdbaar was, heb ik toch de knoop doorgehakt en hulp gezocht. Dat was voor mij echt een kantelpunt.

Terugkijkend denk ik dat de depressieve periodes grotendeels terug te voeren zijn op al het weggestopte verdriet. Ik denk dat dat iets is waar heel veel mensen mee worstelen. Het gevoel hebben dat je iets niet mag voelen en het vervolgens volledig negeren, kan resulteren in schrijnende situaties wanneer je niet de adequate hulp ontvangt die je zo hard nodig hebt.

Door mijn verhaal te delen en een bijdrage te leveren aan meer zichtbaarheid, hoop ik dat mensen inzien dat mentale gezondheid in onze gemeenschap meer aandacht verdient. Binnen onze gemeenschap zijn er ook veel mensen die ermee worstelen, want depressie kent geen kleur, klasse, gender of etniciteit. Het snijdt loodrecht door alle lagen van de samenleving heen.

Het is daarom belangrijk om te beseffen dat je niet de enige bent, want er zijn altijd meer mensen die net als jij hun eigen worstelingen doorstaan. Ik heb ook geaccepteerd dat depressie iets is wat hoogstwaarschijnlijk een voortdurend onderdeel van mijn leven zal zijn wegens bepaalde gevoeligheden. Echter heb ik nu de juiste tools aangeleerd waardoor ik weet hoe ik ermee moet omgaan. Daardoor ben ik niet bang meer voor die somberte. De dalen zijn net als de pieken een onontkoombaar onderdeel van het leven, maar uiteindelijk is alles aan verandering onderhevig. Die gedachte biedt mij troost en geeft me een hoopvolle blik voor de toekomst.

Ilham

Taboo

Unfortunately it’s the case that in coloured communities certain taboos surround mental health, which makes it hard to talk about it openly. I come from a Muslim family and have noticed that it’s difficult to talk about this. ‘’You just need to pray’’, or ‘’this is a test from Allah’’, is usually the response.

In my home it was very busy with five kids and two parents who could never see eye to eye, which caused a lot of disagreements. I thus created my own little world where I felt safe. It mostly needed to be tidy and with my books and coloring pictures I could amuse myself for hours on end. If someone disrupted that I could completely explode. But no one was looking at the causes of this and the message I was trying to bring across with this.

In puberty these clashes led to an accumulation of discontent. I just wanted everyone to see me. That my family understood how I really felt and that it wouldn’t just be underplayed or put away. Comments like ‘’oh, you’re just going through puberty, what do you know? How can you really feel like that?’’ made it more and more difficult for me to be honest about my feelings and struggles.

I’m someone who feels out the situation. This coping mechanism I developed when I was really young. Most importantly not showing everything to the outside world and especially when it comes to your private life. When it was no longer doable, I made up my mind and started looking for help. That was the real turning point for me.

Looking back I think that the periods of depression were mostly due to putting all my sadness away. I think that is something that a lot of people struggle with. The feeling that you’re not allowed to feel anything and then completely ignoring it, can result in painful situations when you don’t get the adequate help you need so badly.

By sharing my story and contributing to more visibility, I hope that people will see that mental health needs more attention in our community. Within this there are a lot more people who struggle with it, because depression doesn’t know colour, class, gender or ethnicity. It cuts right through every layer of society.

That’s why it’s important to realize you’re not the only one, because there are always other people who have gotten through their struggles like you. I have also accepted that depression is something that likely will stay a part of my life due to certain vulnerabilities. However, now I have the right tools to know how to deal with it. That’s why I’m not scared of sadness anymore. The low points are like the high points: unavoidable parts of life, but in the end everything is subject to change. That thought gives me comfort and gives me hope for the future.

Ilham